Roderick's 1ste reisverslag van Turkije

Dit is dan gelijk mijn 1ste Blog voor het thuisfront, tot nog toe liet ik de eer aan Esra.

Leuk dat jullie ons middels dit fenomeen kunnen volgen en wij onze vreugde zo kunnen delen.

Zoals jullie weten begon onze reis in Istanbul alwaar we op 6 september allerhartelijkst werden ontvangen door familie van Esra. De dag erop ( mijn vaders verjaardag ) heb ik voor een slordige 1.100 Euro mijn scherpe zicht herwonnen ( van ongv. -3,5 dioptrie naar 0 !, 100% vision ). Uiteraard vormde dit niet het hoofddoel van de reis, die juist geldt als afsluitstuk van onze Honeymoon die begon na de bruiloft in februari met 1 week Boa Vista, Kaap Verdië en die nu zal eindigen in het toeristenoord Kusadasi ( Vogel eiland ).

Omdat dit mijn eerste bezoek is aan het "moederland" van mijn geliefde ( zeg ik dat goed zo?, zelf is Esra een geboren en getogen Amsterdamse en al heeft ze dan een dubbelpaspoort, dan zou ik Nederland toch wel het vaderland kunnen noemen?) kon ik niet ontkomen aan het nodige familiebezoek.

Van de 3 weken vakantie zijn er 2 opgegaan aan het afleggen van familiebezoeken ( en 2 begraafplaatsen ) verspreid over Istanbul ( haar vaderskant ) en Canakkale ( moederszijde ). Ik zal jullie niet vervelen met de details, mocht ik je in persoon spreken, mag je me ernaar vragen. Ik zal me voor nu beperken door te melden dat ik welgeteld 46 familieleden en 4 graven heb bezocht, dat ik in mijn leven door mijn eigen familie ( die toch echt wel warmbloedig genoemd mag worden naar Nederlandse begrippen ) nog nooit zoveel ben geknuffeld en gezoend. Met mijn 1.81 M. resulteerde dit regelmatig in een zoen in mijn nek, hoe ik ook mijn best deed mij fatsoenlijk door de knieën te laten zakken om op gelijke hoogte te komen. Ik kan de familietrekjes van Esra goed herleiden, je weet wel, haar mooie ogen enzo, jukbeenderen, neusje... maar onmiskenbaar met haar lengte vormt zij geen uitzondering.

De meeste van jullie kunnen dacht ik ons ook via Facebook vinden alwaar Esra de nodige foto's heeft geüpload en die spreken wel voor zich zelf. Ik prijs mezelf erg gelukkig dat ik zo een fantastische vrouw heb getroffen die het met mij aandurft en trots genoeg is om mij aan haar gehele familie te presenteren.

Nu meen ik als liberaal (met humanistische inslag, zonder een spijtoptant van de verlichtingsfilosofie te zijn) een "open mind" te hebben naar andere samenlevingen. Zonder geweld te willen doen aan zekere antropologische en sociologische ( lees bijv. Abraham de Swaan ) grondbeginselen beschouw ik mensen het liefst als individuen die al dan niet beperkt of gestimuleerd worden in geest en economische ontwikkeling door de omstandigheden die ze voor zichzelf creëren. De zogenaamde "wij-zij" tegenstellingen, westen vs. oosten theoriën bekritiseer ik doorgaans met het gemak zoals ik mijn kont zou afvegen...

En daar begint precies de beproeving waar iedere 1ste jaars student in de "softe" studies wijs in wordt gemaakt; de participerende observatie. Onder moslims en in dit geval in Turkije geen onbekend gebruik, je behoefte doen op een porseleine plaat met een duister oog in het midden, aan beide zijde omringd door enkele groeven. En nee, dat kraantje op amper 30 cm. hoogte met kan eronder is niet bestemd om je dorst te lessen. Water drink je hier sowieso uit plastic flesjes. Enig gegrinnik zal je wellicht met me willen delen, maar ik kan je vertellen dat deze "westerse" man allang bekend was met dit fenomeen ( Frankrijk ) dat overigens de pot niet zal kunnen weg concurreren..., nee waarom ik dit aanhaal is het onverklaarbare gemak waarmee de mensen hier dit "niet"-stoelgang bezoek zonder blozen kunnen afleggen in de wetenschap dat er geen velletje toiletpapier aan te pas is gekomen. Jajaja, I know, daarom geef je als moslim nooit met links "de hand" als groet.

Een ander fenomeen dat ik de lezer niet wil onthouden is de reputatie van het verkeer in Turkije en dan in het bijzonder Istanbul. Ik zelf heb vanwege mijn oogoperatie pas nadat we Istanbul hadden verlaten de chauffeursrol op me kunnen nemen ( o.a. van even buiten Bergama naar Kusadasi ). Maar als bijrijder heb ik kunnen genieten hoe Esra door Taksim ( zeg maar het Leidseplein van Istanbul ) reed, heuvel op, Besiktas heeft zojuist een wedstrijd gewonnen en Turkije heeft met Basketball de finaleplek gehaald. Van alle manouvres die je in het verkeer kunt uithalen, waarvan de meeste in geïndustraliseerde landen illegaal zijn, is dit hier tot een kunst verheven. Als pragmaticus, en daar heb je hier veel van, zou je de stijl kunnen bewonderen. 1, 2- of 3 baans wegen als begrip is niet relevant, hoeveel auto's passen naast elkaar, dat is het uitgangspunt! Dat men een afslag in plaats van de rechterkant aan de linkerkant van de weg moet nemen (scheelt toch asfalt en een extra bocht) hoeft ook niet te deren, je schuift toch gewoon in 1 ruk van rechts naar links, de overige weggebruikers die met 120 km/p.u. aan komen rijden passeren je gewoon met even sierlijke manouvres. Ik moet het de planologen hier wel nageven dat ze ook aan de blinde weggebruikers (?) hebben gedacht, om de zoveel meter hebben ze een speciaal brailleschrift aangbracht zodat je kan voelen waar je je bevindt. Ze bestaan uit 3 rijen vuistgrote, vierkante rubberen blokjes, als westerling zou je ze nog eens kunnen verwarren met snelheidsdrempels, maar daar gebruikt men een andere oplossing voor. Nee, niet de gaten, dan geeft men juist extra gas, maar plotselinge, onbeschilderde uitstulpingen in het wegdek alsof ze een rioolpijp niet wilde ingraven, doen dienst als drempel.

Mocht je overigens het openbaar vervoer verkiezen boven de auto, in het geavanceerde metrostelsel ( over de bussen zwijg ik even ) maakt men gebruik van super air geconditioneerde wagons... Efficiënt en pragmatisch als de Turken zijn kun je ieder willekeurig moment uitstappen. Wat is er namelijk nou heerlijker met dit warme weer, met de deuren geopend lekker met je benen buitenboord te bungelen je weg te vervolgen?  

Hier laat ik het even bij, ga nu met mijn askim uit eten, binnenkort meer indrukken en ervaringen : ) 

Iyi aksamlar, Roderick en groetjes van Esra